Van IJssel naar Vlieland

In de zomer van 2016 proberen we eens uit of het leuk is om van huis uit naar het Wad te varen. Eerste doel is Vlieland waar de familie in een tenthuisje verblijft. Hieronder een paar episodes, waarbij we de IJsselmeermuggen buiten beschouwing laten.

Underdressed

Na anderhalve dag blakte op IJssel en Ketelmeer gaat het in de middag enigszins waaien. In een krappe NW 3Bft ontmoeten we Coaster Alles Kits vlak bij de Ketelbrug. Ik vind het best cool om te antwoorden dat we op weg zijn naar Vlieland. Het is lekker warm, de wind die het twee dagen heeft laten afweten trekt zachtjes aan. Vlak voor de brug zet ik de motor bij op half gas vanwege de beroepsvaart. Zo motorzeilend schieten we er lekker onderdoor. Achteraf gezien is het wonderbaarlijk dat er ineens flinke golven staan…

Voorbij de brug zitten we in een compleet andere wereld. Steile golven bij aanvankelijk NW 3 veranderen in regelmatige brekers bij een dikke NW 4. Inmiddels hebben we een slagje kunnen maken en zeilen we over bakboord, koers 265 graden. Wat me verbaast en verrast is dat zich hier in zo’n korte tijd zo’n zee kan opbouwen. Ik moet er niet aan denken hier bij windkracht zes te zijn. Wat me dwars zit is het feit dat ik in korte broek en T-shirt, zonder zwemvest buiswater zit over te nemen. Vanwege de lagerwal (als we gaan zitten pielen drijven we de vaargeul naar Lelystad in) houden we dat nog maar even zo.

Bijliggen

Na zo’n twee uur bij NW 4 opkruisen vanuit de trechter bij de Ketelbrug zien we rond 1800 enigszins moe en rillerig het licht. Eerder hadden we al een rifje gestoken (ook een goede keuze) en nu stuur ik de boot door de wind zonder de fokkenschoot te lossen. Het fokje staat daarna bak en de grootschoot krijgt de ruimte. Bijliggend verandert de wereld als bij toverslag. Ineens zien we weer de stralende zon, de minder sterke (schijnbare) wind en de mooie uitzichten. De golven rollen uiteraard ónder ons door. Gepieker over wel of niet de Trintelhaven aanlopen wijkt als sneeuw voor de zon. We grijpen droge kleren en een zeilbroek en varen door tot we om 0100 uur in sterk afflauwende wind voor anker gaan bij de Kreupel. Toch nog mooie voortgang gemaakt!

Geen maat, wel een automaat

De pas gemonteerde stuurautomaat kan dit seizoen op lovende kritieken rekenen. Zodra het gaat donkeren stuurt hij ons de nacht in. Soms neem ik het van hem over om nog net dat graadje extra mee te pakken, maar eigenlijk moet ik ruiterlijk toegeven dat hij het beter kan én… dat het heel releaxed is om zo’n ervaren stuurman aan boord te hebben.

Zoet of zout? Ik weet het wel!

Na al deze leerzame ervaringen op het IJsselmeer schutten we de volgende dag door de Stevinsluizen en meteen weet ik het weer: zout! Die fijne no-nonsense buitenhaven van Den Oever, een niet zo gelikt dorp, coöperatie in plaats van watersportwinkel, en vooral het uitzicht op waar wij einde van de middag heen zullen varen: het grote niets!
Stipt om half vijf, de op die dag ideale tijd, varen we af en genieten we van zon, windje W4 en meegaand tij. Niks geen holle golven, alles werkt mee om ons daar te brengen waar we willen zijn. We pakken de Binnen Breesem en gaan bij de FD-BR rechtdoor, dat wil zeggen noord, en lopen tegen donker vast. Anker overboord, versnaperingen binnen handbereik, boekje en koplamp erbij. Ons kan niets meer gebeuren!
Toch hoor ik na enige tijd gebrom van een diesel. Alert sta ik op en zie tot mijn grote verbazing een fors schip dat ik later definieer als een handkokkelaar. Vlakbij! Snel gaat de lopolight aan en even later wordt zijn zoeklicht op ons gericht. Zit ik nog zo dicht bij de geul of heeft hij zo weinig diepgang? Ons eenvoudige bamboestokje houdt het op 50 cm…